In Panauti

Na het ontbijt worden we rond 10 uur opgehaald door een chauffeur die ons naar Panauti brengt. Panauti is een klein, authentiek gebleven Newari-stadje. In vroegere jaren dankte het zijn rijkdom aan het feit dat het op een doorgangsweg tussen India en Tibet lag en de passerende reizigers en handelaren belasting en tol kon vragen. Vanuit Kathmandu blijkt het een transfer van 5 kwartier te zijn. De afstand in kilometers is nog niet eens zo heel ver, maar het drukke verkeer maakt lekker doorrijden onmogelijk. Hoewel onze chauffeur zijn uiterste best daartoe doet. Trouwens ook als alle andere weggebruikers, waardoor we soms onze adem inhouden. We worden gepasseerd door honderden motoren, brommers en scooters en op zijn beurt passeert onze chauffeur zeker zoveel van hen. En dat in een doorgaande stroom van vrachtwagens, autobussen en personenauto's. Een ratrace van optrekken en weer remmen. Onderweg worden we gewezen op een reusachtig beeld van Shiva, dat uitkijkt over de vallei van Kathmandu. We stoppen voor de vanzelfsprekende foto. Later wordt ons verteld dat het een particulier initiatief is geweest.

In Panauti worden we allerhartelijkst ontvangen door de organisatie die er de homestays regelt: de Panauti Community Homestay. Deze organisatie wordt gerund door vrouwen van de gemeenschap Panauti en zet zich in voor de zelfstandigheid van alleenstaande vrouwen met kinderen in de regio. We krijgen alletwee een bloemenkrans omgehangen en worden opgehaald door onze Nepalese gastvrouw, Mina Guts. We hebben bewust ook gekozen voor een homestay. Enerzijds om kennis te maken met een 'gewone' Nepalese familie en hun leven van alledag en anderzijds omdat deze mensen de inkomsten goed kunnen gebruiken. In de deuropening staat Kajal, de jongste dochter van 11 jaar ons al op te wachten. Zij spreekt prima Engels (ze krijgt op de primary school les in zowel de nepalese als de engelse taal) en wordt de komende dag onze gids, tolk en gesprekspartner.

Gedurende de dag vertelt ze ons van alles over haarzelf, haar familie, Nepal in het algemeen en Panauti in het bijzonder en wil ze ook een heleboel van en over ons weten. Hele leuke gesprekken zijn het en ze is ook al heel wijs voor haar leeftijd. Na de thee en het installeren in de zeer eenvoudige kamer wordt besloten eerst Panauti te bezichtigen en daarna te lunchen. Er staan, naast flaneren door de straatjes en af en toe uitleg krijgen bij bepaalde gebouwen, twee onderdelen op het programma. Allererst Indreshwar Mahadev, een aan Shiva gewijde tempel waarvan wordt aangenomen dat het de oudste is van Nepal in de originele staat. Op het tempelplein staat ook een klein museum en andere bouwsels gewijd aan de vele Hindoe goden. Daarna komt de hoofdschotel. Kajal heeft ons laten weten dat het vandaag een bijzondere dag is in Panauti, een hindoestaanse festivaldag. Het klinkt wat vreemd, maar we hebben het als volgt begrepen: jonge meisjes in de leeftijd van 5 tot 10 jaar worden als het ware in de echt verbonden met een bepaald fruit met mystieke krachten, zodat ze later een goede partner vinden (Bertie zucht en zegt 'had ik dat toen ook maar gedaan!). Het is een heel mooi tafereel. Als we weer richting homestay lopen begint het zachtjes te regenen. We maken nog een omweg naar een boedatempel, maar die is voor onze hindoestaanse begeleidster blijkbaar niet interessant, want er komt geen informatie over.

In de homestay krijgen we een uitgebreide lunch aangeboden, die we ons samen met Kajal lekker laten smaken. Het is vanzelfsprekend dal bhat, een combinatie van rijst, linzensoep, groente en een pikante saus, die de Nepalezen vaak twee keer per dag eten. Kajal doet dit volledig en volleerd met haar rechterhand, wij gebruiken toch maar wat bestek. Hierna trekken we ons eventjes terug op ons kamertje. Het stopt met zachtjes regenen en begint enorm te kletteren. Uit de bergen rolt de donder richting dal. De temperatuur zakt direct behoorlijk terug. Na een tijdje worden we verzocht om beneden naar het keukentje te komen. We gaan samen met de familie het avondeten bereiden. Het wordt Indiaas en een combinatie van zelfgemaakte roti obv bloem, water (dat is de deeg) met gekruide aardappelpuree - hoewel "wij", ik kijk voornamelijk toe en Bertie krijgt het maken van de roti op een bepaald moment aardig onder de knie - een groentestoof met verse tomaten (home made ketchup), gebakken aardappelen met ui en paprika en ook nog spinazie. En als dessert fijne noedels gekookt in melk met suiker. Mina heeft zichtbaar plezier in het koken voor ons. Het resultaat is bijzonder lekker en we eten samen met Asis, de oudste zoon van de familie. Hij is net terug van een Poonhill trek die hij als assistent-gids namens een tweetal reisorganisaties mee verzorgt. Een mooi toeval, omdat deze trek ook nog op ons programma staat en we grijpen de gelegenheid aan om alvast wat informatie in te winnen.

Asis is trouwens ook heel goed op de hoogte van de vroegere en huidige staat van het Nederlandse voetbal en we nemen de jaren 1974 tot heden eventjes met elkaar door. Grappig dat hij hier zo veel van weet. Hierna verontschuldigt de familie zich omdat ze willen gaan slapen. Omdat het leven in Nepal elke dag al vroeg begint - de bedrijvigheid begint al ruim voor 6 uur - gaan ze ook vroeg slapen. Wij volgen dit voorbeeld, nadat we eerst nog gewapend met een zaklampje (we vinden geen werkende lichtschakelaar) gebruik hebben gemaakt van het toilet. Geen gat in de grond maar een heuse pot. Dat dan weer wel. Een hele memorabele dag eindigt met het uitklikken van de zaklamp.

* Filmpje;
Zoals het land verdeeld is in kasten, is ook de rivier in delen opgesplitst voor het doopritueel