De Poon Hill trek
Door: Jeu
Blijf op de hoogte en volg Jeu en Bertie
26 Mei 2017 | Nepal, Pokhara
Dag 4 en 5
We willen de volgende dag beginnen met een black tea, maar dit stuit op een krachtig 'no!' van Rupak. Nurses orders no black tea en dus krijgen we ginger lemon honey tea. Ook lekker.
Deze vierde dag van de trek hebben we dus een lange wandeling (7 uur) voor de boeg naar Syauli Bazar. Het eerste gedeelte zou vlak zijn en daarna zouden we flink gaan stijgen. Vlak is in dit geval 'Nepali flat', wat voor onze begrippen op z'n minst heuvelachtig genoemd wordt. Zoals klimmen veel vergt van het hart wordt nu een aanslag gepleegd op onze knieën. Na ruim 30 jaar gevoetbald te hebben, zijn dit voor mij niet meer de sterkste onderdelen. Ik ga er dan ook regelmatig doorheen. Op een bepaald moment trillen onze benen zo zeer, dat we ons nog nauwelijks op de been kunnen houden op die 'trappen met zeer ongelijke leggers'. Rupak loopt dan eens voor, dan eens naast en dan eens achter ons, meestal met zijn armen over elkaar. Een buitengewoon ontmoedigend gezicht!
Omdat de meer bewoonde wereld steeds dichter bij komt, moeten we ook steeds meer opzij springen om paarden en ezels te ontwijken, die de afdaling in gestrekte draf lijken te nemen. Uiteindelijk komen we met wankele benen aan in Syauli Bazar, dat niet meer is dan 2 onderkomens voor de trekkers. Wel heel mooi gelegen en vrij rustig, misschien omdat de meeste andere groepen toch in Ghandruk zijn blijven hangen en hier morgen alleen passeren.
Net als gisteren hebben we hier een gezamenlijk toilet en douchegelegenheid. Het oogt alleen wat schoner en we durven er nu wel gebruik van te maken. Van de gordijnen blijven we echter af. Gisteren vielen daar namelijk aardig wat beestjes uit toen we deze dicht schoven en zij vielen grotendeels op ons bed. Het kostte de nodige tijd om de meeste (!) te killen. Tja, er zijn wat drempels waar je overheen moet! Het avondeten nemen we in de tuin en ik krijg daar eindelijk de kans om een vogeltje te fotograferen. Onderweg hebben we namelijk prachtige exemplaren gezien en gehoord (ik dacht op een bepaald moment ook een Polefenario, maar dat kan ook de vermoeidheid zijn geweest), maar nooit kunnen vastleggen. Deze wel en hoewel het niet het mooiste vogeltje is, zijn we er tevreden mee.
Op de 5e dag is de wandeling niet alleen kort - 2 à 3 uurtjes - maar ook wat makkelijker te doen. Dat geeft gelegenheid om de gedachten eens de vrije loop te laten, omdat je niet meer zo enorm hoeft op te letten waar je loopt. Zo bedenk ik hoeveel nationaliteiten we onderweg wel niet zijn tegengekomen: Amerikanen, Canadezen, mensen uit diverse Scandinavische en Oost-Europese landen, Duitsers, Oostenrijkers, Fransen, Australiërs, Chinezen en aan het eind nog een gezin uit Israël, dat aan de trek begint als wij er nagenoeg klaar mee zijn. En wat voor een band een gezamenlijke doel schept. Misschien moeten er meer internationale initiatieven worden ondernomen.
Voordat we het goed en wel beseffen zijn we terug in Nayapul waar de taxi die ons naar Pokhara brengt al op ons wacht. We verblijven daar in hetzelfde ressort als tijdens ons eerste verblijf. We krijgen een kamer op de 1e etage, moeten een dubbele trap op, nemen deze met de nodige moeite en laten ons in de kamer op bed vallen. Eerst even uitpuffen, dan een heerlijke douche en dan zien we wel verder. We zijn blij dat het achter de rug is - Bertie zeker door die problemen - maar ook stiekem een beetje trots. Deze ervaring neemt niemand ons meer af.
We willen de volgende dag beginnen met een black tea, maar dit stuit op een krachtig 'no!' van Rupak. Nurses orders no black tea en dus krijgen we ginger lemon honey tea. Ook lekker.
Deze vierde dag van de trek hebben we dus een lange wandeling (7 uur) voor de boeg naar Syauli Bazar. Het eerste gedeelte zou vlak zijn en daarna zouden we flink gaan stijgen. Vlak is in dit geval 'Nepali flat', wat voor onze begrippen op z'n minst heuvelachtig genoemd wordt. Zoals klimmen veel vergt van het hart wordt nu een aanslag gepleegd op onze knieën. Na ruim 30 jaar gevoetbald te hebben, zijn dit voor mij niet meer de sterkste onderdelen. Ik ga er dan ook regelmatig doorheen. Op een bepaald moment trillen onze benen zo zeer, dat we ons nog nauwelijks op de been kunnen houden op die 'trappen met zeer ongelijke leggers'. Rupak loopt dan eens voor, dan eens naast en dan eens achter ons, meestal met zijn armen over elkaar. Een buitengewoon ontmoedigend gezicht!
Omdat de meer bewoonde wereld steeds dichter bij komt, moeten we ook steeds meer opzij springen om paarden en ezels te ontwijken, die de afdaling in gestrekte draf lijken te nemen. Uiteindelijk komen we met wankele benen aan in Syauli Bazar, dat niet meer is dan 2 onderkomens voor de trekkers. Wel heel mooi gelegen en vrij rustig, misschien omdat de meeste andere groepen toch in Ghandruk zijn blijven hangen en hier morgen alleen passeren.
Net als gisteren hebben we hier een gezamenlijk toilet en douchegelegenheid. Het oogt alleen wat schoner en we durven er nu wel gebruik van te maken. Van de gordijnen blijven we echter af. Gisteren vielen daar namelijk aardig wat beestjes uit toen we deze dicht schoven en zij vielen grotendeels op ons bed. Het kostte de nodige tijd om de meeste (!) te killen. Tja, er zijn wat drempels waar je overheen moet! Het avondeten nemen we in de tuin en ik krijg daar eindelijk de kans om een vogeltje te fotograferen. Onderweg hebben we namelijk prachtige exemplaren gezien en gehoord (ik dacht op een bepaald moment ook een Polefenario, maar dat kan ook de vermoeidheid zijn geweest), maar nooit kunnen vastleggen. Deze wel en hoewel het niet het mooiste vogeltje is, zijn we er tevreden mee.
Op de 5e dag is de wandeling niet alleen kort - 2 à 3 uurtjes - maar ook wat makkelijker te doen. Dat geeft gelegenheid om de gedachten eens de vrije loop te laten, omdat je niet meer zo enorm hoeft op te letten waar je loopt. Zo bedenk ik hoeveel nationaliteiten we onderweg wel niet zijn tegengekomen: Amerikanen, Canadezen, mensen uit diverse Scandinavische en Oost-Europese landen, Duitsers, Oostenrijkers, Fransen, Australiërs, Chinezen en aan het eind nog een gezin uit Israël, dat aan de trek begint als wij er nagenoeg klaar mee zijn. En wat voor een band een gezamenlijke doel schept. Misschien moeten er meer internationale initiatieven worden ondernomen.
Voordat we het goed en wel beseffen zijn we terug in Nayapul waar de taxi die ons naar Pokhara brengt al op ons wacht. We verblijven daar in hetzelfde ressort als tijdens ons eerste verblijf. We krijgen een kamer op de 1e etage, moeten een dubbele trap op, nemen deze met de nodige moeite en laten ons in de kamer op bed vallen. Eerst even uitpuffen, dan een heerlijke douche en dan zien we wel verder. We zijn blij dat het achter de rug is - Bertie zeker door die problemen - maar ook stiekem een beetje trots. Deze ervaring neemt niemand ons meer af.
-
26 Mei 2017 - 21:30
Mieke:
Super trots op mien pap en mam! -
26 Mei 2017 - 22:12
Til:
Idd,dat neemt niemand jullie meer af,wat een onderneming!Goed gedaan !!!Geniet maar van jullie prestatie. -
27 Mei 2017 - 01:13
Marlies:
de polifinario is een zeldzame vogel, dat wist Toon al. -
27 Mei 2017 - 10:34
Sjef:
Jullie mogen zeker trots zijn op zo'n prestatie! Om nooit te vergeten!
Eindelijk krijg je nu tijd om te herstellen en te ontspannen. Geniet ervan! -
27 Mei 2017 - 12:47
Kitty:
Na afzien komt nu uitrusten, goed gedaan jullie tweetjes. Zo mooi dat jullie dit samen kunnen delen, bijzonder! Hoeveel kilo zijn jullie kwijt. Het is een geweldig reisverslag, dat je hier nog energie voor had Jeu. -
27 Mei 2017 - 21:30
Ria:
Polefenario, ik moest even aan Toon Hermans denken :)
Maar.....knap hoor, jullie doen het heel goed, ik weet niet of ik dit zo zou kunnen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
