De Poon Hill trek

Dag 3

De wekker gaat vroeg, we verfrissen en kleden ons aan en gaan naar beneden. Er wordt echter niet ontbeten, dit gebeurt bij terugkomst van Poon Hill. Buiten is het rond 4.15 uur natuurlijk aan de frisse kant op deze hoogte, maar we zijn goed warm gekleed. Tijdens het klimmen zullen we het trouwens nog warm genoeg krijgen. We hebben ook zaklampen bij ons, Bertie in haar hand en ik om mijn hoofd. Zeker het eerste half uur hebben we deze echt nodig. In de bergen reikt geluid ver, dus horen we mensen nog de klim maken vanuit het dorp naar ons hotel (wat wij dus gisteren nog gedaan hebben; hoera voor Rupak!) of al onderweg zijn richting Poon Hill. En daar gaan wij nu ook aan beginnen. In het donker klimmen geeft een extra dimensie aan de inspanning. We kiezen ons eigen rustige tempo en langzaam maar gestaag klimmen we omhoog. We worden regelmatig gepasseerd door klimmers die we eerder al vaker zijn tegengekomen en met name Bertie krijgt wat aanmoedigende teksten. Het lukt ons uiteindelijk om ruim voor het verwachte tijdstip van de zonsopkomst de top te bereiken. Na al die inspanningen wordt het een emotioneel moment. Ook Rupak is zichtbaar blij dat we het gehaald hebben en trakteert ons op een bakje warme thee. En we hebben ook geluk, want de hemel is haast wolkenloos, dus de zonsopkomst en het effect daarvan op de omliggende bergtoppen zal goed te zien zijn. We zien het maar als onze beloning voor al dat zwoegen.

En het wordt inderdaad een prachtig schouwspel waar we vollop van genieten. Na een half uur en vele foto's en video-opnames verder, dalen we weer af richting hotel. De zon laat zich nu goed zien en we ontbijten buiten, met een prachtige blik op het Anapurna gebergte. Genieten!

Hierna pakken we onze spullen en beginnen we aan de 3e etappe van onze 5-daagse trek. We hadden verwacht dat we nu hoofdzakelijk zouden gaan dalen, maar dat is niet het geval. Na 2 uur wandelen bereiken we zelfs het hoogste punt van onze hele trek, ruim 3400 meter. Tijdens het wandelen doet Rupak het voorstel om het schema wat aan te passen en op dag 4 wat langer door te lopen. Aanvankelijk zou dat in verhouding een vrij korte wandeling zijn naar Ghandruk, waar weinig te zien of te beleven valt en de laatste dag weer een behoorlijke lange tocht naar Nayapul. Als we het zouden omdraaien - dag 4 lang en dag 5 kort - dan zouden we ook eerder terug zijn in Pokhara met alle voordelen vandien. Bertie en ik overleggen even en besluiten op het voorstel in te gaan. Het idee dat we eerder terug zijn in Pokhara staat ons wel aan. Hoewel het voor Rupak zelf natuurlijk ook positief is, want zo is hij weer eerder terug in Kathmandu bij zijn gezin. Een win-win situatie dus.

Na een tocht door onder meer een jungle-achtig gebied en door een kloof met heel veel 'gebedstorentjes' komen we aan in Tarapani waar we zullen overnachten. Bij het avondeten treffen we ook 3 Australiërs, die we onderweg al vaker tegengekomen zijn. Het zijn een echtpaar en de vriend des huizes, die ons ook weer herkennen. Vooral de vrouw spreekt haar bewondering uit voor Bertie, die het zichtbaar zo moeilijk had, maar toch heeft doorgezet en de top heeft bereikt. Als Bertie daarbij de problemen noemt waar ze mee kampt, komt ontzettend goed uit dat zij een verpleegster is en dat ze een halve apotheek bij zich hebben. Ze heeft wel wat pilletjes die mogelijk helpen om die 'steen op de maag' kwijt te raken, waardoor ze misschien ook weer iets kan eten. Als een goede gids die zich ontfermt over de hem toegewezen toeristen, bemoeit Rupak zich ook met het gesprek en vraagt de verpleegster of cola met zout ook niet een goed hulpmiddel is (hij denkt dat het probleem veroorzaakt wordt door gasvorming). Integendeel zegt zij en legt rustig uit dat het probleem veroorzaakt wordt door een bacterie in de maag, die zelfs bij het ruiken van eten tot braakneigingen kan leiden. Ze onderstreept haar verhaal door met haar handen vanaf de buik richting keel te gaan en daarna het braken te visualiseren. Rupak deinst zeker een halve meter terug. Zoiets vindt hij blijkbaar zo smerig dat hij dit nooit zou willen meemaken en vanaf dat moment ziet hij er op toe dat Bertie zich strikt houdt aan de adviezen die de verpleegster heeft meegegeven. Hij geeft haar de rest van de trek zelfs eetadviezen of keurt de keuze van Bertie gewoon af en komt met een ander voorstel. We laten hem maar begaan, omdat hij het zo goed bedoelt.

Bertie moet na het pilletje een half uur gaan liggen, daarna nog een bruistablet nemen om vervolgens te proberen wat te eten. En het lijkt zowaar een heel klein beetje te helpen, waarna de verpleegster haar ook nog iets meegeeft voor de volgende dag. Buitengewoon vriendelijke mensen die Australiërs (heb ik al op eerdere reizen ondervonden). We keuvelen nog wat over deze reis (waar komen we vandaan en gaan we nog naartoe) en eerdere reizen (zij hebben bijvoorbeeld een rondje Europa inclusief Marokko gedaan met als startplaats Amsterdam). En als ik zeg dat ik een zus heb wonen in Australië, willen ze natuurlijk weten waar. En verhip, ze hebben zelfs van Tabulam gehoord. Sterker nog, in hun 'hippietijd' hebben ze daar gewoond en samen een stuk land gekocht. Hoe klein de wereld kan zijn!

Hierna duiken we ons nest in, met de stille hoop dat de grootste ellende voor Bertie voorbij is.