Kathmandu

De eerste volledige dag in Kathmandu stond in het teken van leren kennen en wennen. We hebben een soort van route uitgestippeld en gaan vol optimisme op pad. Helaas blijkt de kaart niet al te betrouwbaar, met als gevolg dat we een aantal plekken in de stad nu al 3 of 4 keer hebben gezien en andere nog niet, terwijl dit wel de bedoeling was. We maken allereerst kennis met het verkeer, een gezellige puinhoop. Omdat ik bijvoorbeeld Beijing en Hanoi al heb meegemaakt, heb ik wat van een déjà vu. Voor Bertie is het allemaal nieuw en dan overvalt het je wel een beetje. Een doorlopende stroom aan autootjes (meestal taxi's), bromfietsen en riksja's die een hele andere betekenis geven aan bijvoorbeeld stoplichten, zebrapaden en eenrichtingsstraten, maakt ons buitengewoon alert. Oversteken is een crime en niet helemaal zonder risico. Maar alles went, dus dit ook, vooral ook omdat we ondanks de vaak chaotische toestanden geen enkel ongeluk of botsing zien.

We wandelen naar en door de Thamel, een wirwar aan straatjes met winkeltjes, cafeetjes en restaurants waarin je denkt enkele eeuwen terug in de tijd te zijn aanbeland. Als we stoppen om onze kaart te bestuderen worden we vriendelijk geholpen door een passerende Nepalees die ons de weg naar een plein met tempel wijst. In de loop van de dag gaan we vaststellen dat dit vaker te zien is in Kathmandu. Als we onze weg vervolgen passeren we een park en we besluiten naar binnen te gaan. De entree bedraagt 75 NPR, zeg 3 kwartjes in euro's. Overigens maken ze hierbij onderscheid tussen Aziaten (50 NPR) en de overige foreigners. De locals mogen gratis naar binnen. In het park vallen we middenin een videoclip opname van een plaatselijke Shakira, bijgestaan door een 10-koppige dansgroep. Heel leuk. Er zijn ook heel veel jonge knullen met elkaar in en rond het park en we hebben het idee dat het een ontmoetingsplaats is voor homostellen. Heel modern dus voor Kathmandu. Een jongen wil nog met Bertie op de foto.

Onze volgende halte wordt het Durbar Square, het centrale plein van de stad en een must-seen-place. Bij de entree (300 NPR pp) worden we heel vriendelijk geholpen en nemen ze de tijd om ons een beetje wegwijs te maken: als je een andere dag nog eens terug wilt komen haal dan in het office een gratis stempel, ga eerst naar het museum want dit sluit als eerste enz. Iets verder op biedt een gids gelijk zijn diensten aan. We besluiten er maar op in te gaan (hij is ook niet meer weg te krijgen!) en later blijkt het geen verkeerde zet te zijn. We krijgen bijzonder veel informatie over de geschiedenis en religies van Nepal en over het scala aan gebouwen op het plein. Helaas heeft een aantal de laatste aardbeving (april 2015) niet overleefd.

Na de toer drinken we op het plein nog een kop koffie - americano royal, iets met een likeurtje - en kiezen het restaurant uit waar we willen gaan eten. We besluiten ook nu te lopen en slaan het gehele aanbod aan riksja's af. Ongeveer 2 uur later zitten we aan tafel in restaurant K-too in de Thamel, absoluut een aanrader. En nee, het was niet het restaurant van onze keuze. Dit hebben we niet gevonden. Onze ingebouwde tom-tom is toe aan een apk. Met een goed gevulde maag lopen we terug naar het hotel (hè, meteen gevonden!). Een boeiende eerste kennismaking met kathmandu rijker.


*extra opmerking foto Monkey God
Draagt altijd een cape en heeft zijn ogen bedekt om de zedeloosheid om hem heen niet te hoeven zien